“Evrende, içinde hiçbir galaksi, yıldız hatta karanlık madde bile bulunmayan dev bir boşluk bulundu”. Bu yazıyı ilk okuduğumda içimde garip bir huzur duydum. Hiçliğin verdiği huzur. Artık, ne zaman kendimi günlük çekişmeler, öfkeler, güvensizlikler, korkular, arzular içinde bulsam, bu yazı geliyor aklıma veya ben bu duyguyu çağırıyorum: Hiçlik! Bu duyguyla birlikte, çevremde var olan her şeyi bir başka algılıyorum. Bu imaj benim meditasyon mantram oldu. Duru bir huzuru içimde korumak ve bunu işime, günün her anına, yaşamın bütününe yayabilmek… artık öfkelenmiyorum, korkmuyorum demek değil bu. Yalnızca kendi duygularıma da o uzak boşluktan bakıp şaştığımı söylemek istiyorum. Bu duygu, bu boşluk içinde, hiçlikte, bu dünyanın ve duyguların var oluşuna duyduğum şaşkınlık tabii yaptığım işlere de yansıyor.